آچار فرانسه مادمازل!

شما «مرد» هستید؛ زیرا:

ـ به ندرت در منزل تلفن می زنید. تلفن ها را پاسخ نمی دهید و حداکثر زمان مکالمه تلفن شما یک دقیقه است.
ـ در مدت دو دقیقه برای مراسم عروسی و مهمانی آماده می شوید، چون نیاز به آرایش ندارید و همان یک دست لباس مهمانی را هم بیش تر ندارید!
ـ نیازی به کرم دست و پا و ادکلن و پودر صورت و... ندارید. به همین دلیل رنگ پوست شما همیشه طبیعی است.
ـ برای مسافرت های یک هفته ای و بیش تر تنها یک ساک کوچک به همراه می برید.
ـ پاسخ گوی طلبکاران، صاحب خانه و تأخیر اقساط بانکی و قطع تلفن و... هستید.
ـ بعد از تشریف فرمایی از سر کار، شستن ظروف غذا برعهده شماست.
ـ «آچار فرانسه» خانه هستید، از تعمیر لوازم برقی، جابه جایی وسایل سنگین و خرید نان گرفته تا باز کردن در قوطی مربا و...برعهده شماست.
ـ عامل همه ناکامی خانواده، شکست خوردن زن و فرزندان، شما هستید.

شما «زن» هستید؛ زیرا:

ـ از هر دست شما یک هنر می بارد، عشق، هنر و زیبایی منحصراً در شماست.
ـ بهشت زیر پای شماست.
ـ در حرف زدن با دوستان اعم از تلفنی یا حضوری، هیچ وقت کم نمی آورید.
ـ صندلی جلوی ماشین مخصوص شماست و سمت کولرهای ماشین در تابستان به سویتان.
ـ همیشه ده سال جوان تر از سنتان هستید و هرگز کسی سن شما را نمی داند.
ـ اوقات فراغت را در منزل با همسایه ها سپری می کنید، با چای عصرانه و گپ دوستانه سه ساعته.
ـ وظیفه شکار دختران همسایه و آشنایان برای پسرتان به عهده شماست.
ـ معمولا در کمتر از سه ساعت برای مهمانی و عروسی ها آماده می شوید.
ـ در انتخاب لباس و کفش مهمانی به دلیل تعدد و تنوع آن ها، همیشه مشورت می کنید و دچار تردید هستید.
ـ میانگین عمر شما بیش از آقایان است.
ـ شما عامل همه موفقیت ها و پیروزی ها در خانه هستید!

من که هستم؟

ـ سر سفره عقد، دوشیزه مکرمه ام.
ـ وقتی اضافه وزن پیدا می کنم، «خپل و پَپِه» صدایم می زنند.
ـ در مهمانی دوستان در منزل، شوهرم، «عباس» صدایم می زند.
ـ با تذکر به همسایه برای این که ماشین خود را جلوی پارکینگ منزل ما پارک نکند، «زنیکه» صدایم می زنند.
ـ موقع پول گرفتن، بچه ها مرا «مامان جون» صدا می زنند.
ـ اگر ناهار باب میل شوهرم باشد، «کدبانو» نام دارم.
ـ وقتی برای ده تومان چونه زدن با مغازه دار، درگیری لفظی پیدا می کنم، «خسیس» صدایم می زنند.
ـ وقتی عتیقه می شوم و نوه ها و نتیجه ها دور و برم را می گیرند، به من «نن جون» می گویند.
ـ وقتی به خواب ابدی می رم، روی سنگ قبرم می نویسند: «مرحومه مغفوره».
ـ وقتی شوهرم برای اثبات وفاداری خود ـ البته تا هفتم ـ برایم آگهی تسلیت چاپ می کند، «همسری مهربان و مادری فداکار» هستم.
من کیستم؟ شما حدس بزنید.