پویشی در علوم انسانی

در سوگ پیرمراد

گویا همین دیروز بود که در سوگ امام عارفان می‏گریستیم. چه زود گذشت هجران امام و چه سخت گذشت این فراق پدر بر امت. چه کسی باور می‏کرد که آن خورشید فروزان رو به خاموشی نهد. اگر‏چه در غربت خویش و غم آن غروب ماندیم اما در کنارش، دل خوش به روشنان خورشید دیگری شدیم که یادگار آن مسافر افلاک بود.

امام، عارفی همیشه عاشق، فقیه و حکیمی صمدانی، عامل به دین، محی الدین، احیاگر قرن، امام مستضعفان و فریادرس مظلومان بود. او در توحید، تسلیم، رضا، توکل، زهد، ورع، تقوا، طهارت نفس، خشوع و خضوع، بندگی و خدمت به خلق در اوج بود. آن ره‏یافته در حریم افلاک، ولایت ائمه و انبیاء و نور خدا را در عالم برافروخت و چراغ هدایت را به دست جوانان این مرز و بوم سپرد.

23 سال پیش در صبحی که خورشید از آفاق آه برآمد با دلی آرام و قلبی مطمئن به جوار حق شتافت و دل‏های همه خداباوران گیتی را داغدار خود کرد. در فراق امام خوبی‏ها زیستن بسیار دشوار است، اما خلف صالح او و رهبر فرزانه ما گویا همه ویژگی های نیک اش را به ارث برده است؛ در صراحت و صداقت در گفتار و کردار و وارستگی از همه تعلقات دنیا، پیوند عاطفی و عمیق با مردم، حساسیت خاص به ارزش‏های نظام و... بی کم و کاست، همچون مقتدا و مرادش امام راحل است.

مگر نه این است که رهبر فرزانه انقلاب، زندگی، جوانی و وجود خود را در زمان حیات امام، وقف انقلاب و نظام و مردم کرد و پس از رحلت امام نیز همچون ستونی محکم، پشتوانه انقلاب و نظام و ولایت فقیه بود. ایشان همچون مراد سفرکرده‏اش، یادگاری از مصطفی(ص) گلی از گلزار سادات و وارث خمینی و عاشق مردم است و مردم هم عاشق او. او بوی خمینی می دهد و خمینی نیز بوی رسول الله و او نیز بوی هر دو. رهبر فرزانه انقلاب، این خامنه‏ای عزیز و فرزند زهرا(س) سربازی فداکار برای حضرت حجت(عج) و آن چنان است که زیبنده شأن و نام اوست.

اینک در غم هجران آن پیر عارف، بار دیگر، دست بیعت به رهبر عزیزمان می‏دهیم و به خدای خمینی این بزرگ سکاندار انقلاب و جهان اسلام سوگند می خوریم که هرگز تنها و بی یاورش نگذاریم و هیچ‏گاه عشق خمینی را از یاد نبریم و این انقلاب را با نام او بشناسیم. چه آن‏که این انقلاب در هیچ کجای دنیا، بی نام خمینی شناخته شده نیست.

والسلام

سردبیر